Dario Pedrosa

Uiterlijk

Mens - Dario is een jongeman van normale lengten. Hij heeft bruine haren en een kort baardje die hij netjes bij laat knippen, maar altijd aanwezig is. Zijn ogen hebben een hazelnoot bruine kleur en hij besteed toch wat aandacht aan zijn voorkomen.
Cerberus -  Dario is in deze vorm een grote hond van meer dan 5 meter hoog met drie hoofden die zijn verbonden met zijn romp. Hij heeft een pik zwarte vacht en zijn oogkleur is iets lichter bruin. Het best kan je hem vergelijken met een soort pitbull van uiterlijk.

Karakter

Dario is op dit gebied heel moeilijk, en het is zo goed als onmogelijk om precies te weten hoe zijn karakter in elkaar zit. Het is zelfs moeilijk om te weten hoe dat je ermee om moet gaan. In totaal heeft hij drie persoonlijkheden en wanneer dat één ervan ook geuit word en de leiding heeft blijven de twee anderen heel de tijd in zijn hoofd. Ze geven commentaar, reageren op wat er in de omgeving gebeurt en voeren onderling wel eens gesprekken. Voor de buitenwereld is dit niet zichtbaar en anderen weten ook niet wat er in zijn hoofd om gaat. Mensen kunnen Dario snel bestempelen omdat hij soms uit het niets wat kan zeggen tegen iemand, hele gesprekken kan voeren of een ruzie kan starten zonder dat hij een gesprekspartner heeft. Dat komt omdat het zich allemaal in zijn hoofd afspeelt. Mutanten die in staat zouden kunnen zijn om gedachten te lezen zullen de gesprekken wel kunnen volgen, maar het kan zeer verwarrend werken. Drie verschillende personen om het zo te zeggen, in één lichaam die met elkaar communiceren. Iemand die het niet gewoon is zou er gek van kunnen worden.
Iedere persoonlijkheid heeft uiteraard zijn eigen karakter en zullen overal anders op reageren. Ondanks dat ze alle drie altijd aanwezig zijn is er telkens maar één die de leiding kan hebben en dus maar één persoonlijkheid die kan communiceren met de buitenwereld. Doordat Dario hier al heel zijn leven mee heeft geleefd kan hij er prima mee omgaan. Hij heeft namelijk nooit anders geweten.

Wat iedere persoonlijkheid wel gemeen hebben is dat ze niet graag hebben dat je aan zijn persoonlijke spullen zit. Zijn bezittingen zijn van hem alleen en daar moet niet iedereen aanzitten. Wel hebben ze allemaal een andere manier om erop te reageren, afgestemd op hun persoonlijkheid. De reden dat niemand aan zijn spullen mag zitten heeft waarschijnlijk te maken met zijn verleden. Hij heeft zo lang iets voor iemand anders moeten bewaken, dat hij niet van de guard dog alias is afgeraakt en nu dus zijn eigen bezittingen bewaakt wegens gebrek aan iets anders.

The one with the brains - Eén van de drie persoonlijkheden is iemand die heel rustig is. Hij zal nooit zijn kalmte en geduld verliezen en komt over als een gedreven en verstandig iemand. Verstandig is hij zeker, maar hij acht zichzelf ook beter dan anderen en is zeer neerbuigend naar anderen. Iedereen die hij tegen komt staat lager dan hem, verdienen zijn respect niet en zullen altijd wel iets verkeerd doen. Deze kant van Dario is echter wel degene die met de meest geniale ideeën kan komen als ze in de problemen zitten of degene die hen uit de problemen houdt. Door hem gaan vriendschappen echter vaak stuk als mensen niet weten dat Dario drie verschillende kanten heeft. Hij wilt geen vrienden. Zo simpel is het. Geen vrienden geen problemen. Mensen zouden hem kunnen beschrijven als bot, grof en kunnen zelfs zeggen dat hij een hard van steen heeft. Dario zegt gewoon wat hij vind van iemand, hoe kwetsend het ook kan zijn. Medelijden staat niet in zijn woordenboek.

The one with the angry issues - Dit is de stoere kant van Dario. Hij houdt van vrouwelijk schoon en versierd zeer vaak vrouwen. Je zou hem een echte player kunnen noemen en hij wilt ook absoluut geen relatie. Als hij een jonge vrouw om zijn vinger heeft gewonden, ervoor heeft kunnen zorgen dat ze gevoelens heeft ontwikkeld voor hem, dan zal hij haar dumpen. Het is zoals spelen met je prooi, iets beters bestaat er niet. Deze Dario is hierdoor zeer manipulatief en een geboren leugenaar. Hij kan met enkel woorden ervoor zorgen dat jij je goed voelt en lijkt altijd te weten wat de andere partij wilt horen. Je kan best geen woord geloven van wat hij zegt, want zijn leven draait om de leugens.
Aandacht is waar hij voor leeft. Hij wilt gezien worden en gehoord en heeft er een hekel aan als je hem zou negeren. Besluit je hem toch te negeren kan dit negatieve gevolgen hebben. Deze kant van Dario heeft last van woede problemen, en zelfs de kleinste fout, al is het maar op zijn voet stappen, kan voor een heel kwade reactie zorgen. Erg vergevingsgezind is hij ook niet, eenmaal hij besloten heeft dat hij je niet mag is het over. Vriendschap zit er niet meer in en hij zal er alles voor doen om het leven voor je zuur te maken. Dit maakt hem ook wraakzuchtig. Stel je gaat een echt gevecht met hem aan, of je doet een poging hem met kwade bedoelingen te verwonden zal hij zijn wraak willen, en het zal niet stoppen. In het ergste geval zal hij je in je graf willen krijgen.

The one you want to know - Je hebt al een kant die niks wilt weten van anderen en zeer gesloten is, één die je niet kan vertrouwen, maar Dario zit niet enkel vol slecht. Hij heeft ook een goede kant en dat is ook de Dario die je het liefst zou willen tegenkomen. Voor zijn vrienden en zelfs mensen die hij niet kent is hij beschermend en hij heeft geen kwaad in zich. Vaak komt hij terecht in een conflict met zijn slechtste kant, maar hij heeft een hekel aan ruzie, vechten en alles wat erbij komt kijken. Deze Dario komt over als een verlegen persoon die zichzelf op de achtergrond houdt en niet graag in de schijnwerper staat.
Wat hem nog erg verschild van zijn slechte kant, die altijd wilt flirten met de vrouwen, is dat hij eerder voor de mannen zou gaan. Niet dat hij dat ooit tegen iemand zou zeggen, enkel hijzelf weet dat. En uiteraard de andere twee persoonlijkheden. Zoals eerder vermeld is hij heel verlegen, maar dat is omdat hij weinig zelfvertrouwen heeft. Het zijn juist de twee andere kanten die hem omhoog houden, die hem aan sporen als hij een gesprek aan zou moeten gaan en die ervoor zorgen dat hij zich niet afzondert van de buitenwereld. Hij heeft dus geen vertrouwen in zichzelf, en je zal hem ook vaak horen zeggen dat hij iets niet kan terwijl dat hij uiteindelijk zou kunnen bewijzen dat hij het wel kan.

Jaren geleden in een dorpje in Italië was Dario geboren. Het koppel dat zich gelukkig kon noemen met hun eerste kind bestond uit een Griekse moeder, maar de vader was origineel van Italië. Erg gelukkig konden ze zich toch niet noemen, of in ieder geval de eerste paar jaar wel maar nadien niet meer. De streek waar ze woonden hadden zo hun eigen gewoontes als het aankwam op pasgeboren kinderen. Ieder kind dat geboren werd moest meteen geregistreerd worden, maar werd ook gecontroleerd op het x-gen. Niemand wilde mutanten hebben in hun streek, en als er een kind geboren werd dat een mutant was werd die na enkele jaren bij de ouders weg genomen.
Ellisa wist dat de kans heel groot was dat hun zoon het gen met zich meedroeg. Langs haar kant van de familie waren er al verschillende gevallen geweest van mutanten, maar ze hoopten dat Dario meer van zijn vader weg had. Langs zijn kant was er nog niet één mutant geweest, maar het geluk was niet aan hun kant. De zoon waar ze alles voor zouden doen was wel degelijk één van de mutanten en ze wisten wat het betekende. Vroeg of laat zouden ze Dario kwijt zijn, maar in de jaren dat ze hem mochten houden gaven ze alles wat hij kon wensen. Er was een kleine kans dat zijn mutatie zich pas laat zou ontwikkelen, en dat ze hem langer konden houden, maar het mocht niet zijn.
Ieder kind dat een Mutant was werd nauwkeurig opgevolgd zodat ze tijdig konden ingrijpen. Dario begon op vijf jarige leeftijd tegen zichzelf te spreken, en zei vaak dat hij niet alleen was. Mood swings kwamen ook veel vaker voor en dat was genoeg reden geweest om het kind van vijf bij zijn ouders weg te halen. Het werd wel niet hardhandig gedaan. Zijn ouders mochten in alle rust afscheid nemen, en ook het kind werd nadien rustig weggehaald zodat er geen paniek zou ontstaan.

De plaats waar dat Dario de komende vijf jaar zou verblijven was precies één groot weeshuis, maar met allemaal mutanten en het was ook geen weeshuis. Verschillende kinderen zaten letterlijk opgesloten in hun kamer, sommige werden zelfs in een kunstmatige coma gehouden. In werkelijkheid had het meer weg van een gevangenis dan van een weeshuis. Dario kon maar niet vatten wat er allemaal gebeurden. Zoals ieder kind miste hij zijn ouders, maar hij mocht ze niet zien.
Omdat ze niet wisten wat zijn mutatie was, en die zich nog niet had laten zien mocht hij nog gewoon vrij rondlopen door het gebouw zoals enkele andere kinderen. Er werden wel vaak testen afgelegd om zijn evolutie te kunnen opvolgen. De mensen die de leiding hadden wilden als eerst weten wat zijn mutatie kon zijn. Het was wel duidelijk dat het in zijn hoofd één grote chaos was. Wanneer dat ze hersenscans maakten zagen ze vaak veel meer activiteit dan bij eender wel kind en later werd het duidelijk hoe dat kwam.
Drie verschillende persoonlijkheden zaten in de knul, en alle drie waren ze altijd actief al was er altijd maar één die dat de leiding leek te nemen. Die persoonlijkheid verschilde echter ook van dag tot dag en van moment op moment. Dagelijks werd de jongen dan ook getest tot hij het uiteindelijk beu was. Het was al eerder gebleken dat er één persoonlijkheid was die agressief was en die echt zichzelf wilde beschermen. Die kant was al het getest beu en maakten een hele scene in het lab. De laboranten probeerden hem te kalmeren, maar ze maakten het alleen maar erger. Zeker wanneer dat één van die mensen af kwam met een grote spuit. Iets in de jongen moest zijn geactiveerd wanneer de naald in zijn huid kwam, want in plaats dat hij in slaap viel gebeurden het bij de persoon die hem als laatste had aangeraakt. Meteen werd er verondersteld dat het zijn mutatie was, en voor de eerste keer werd hij hardhandig vast gehouden. Zijn armen werden op zijn rug gedraaid en hij werd tegen de grond gedrukt. Al dat werkte niet positief op de jongen. Ook een ander deel van zijn mutatie maakten zich kenbaar en de jongen veranderde in een driekoppige pup. Hij was nog maar 8 jaar en dus was hij ook nog heel klein, maar wel snel. Dario wist het lab uit te rennen, en tijdens zijn uitbarsting probeerden ze hem vaak te verdoven, maar steeds viel iemand anders verdoofd op de grond.
Dario kon enkel nergens heen, en dat wist hij ook wel dus was hij gewoon naar zijn kamer gegaan. Niet zijn beste plan maar het was de enige plek waar hij zich echt veilig voelden. Dat was toch het geval tot dat de deuren dicht gingen en hij net zoals sommige anderen werd opgesloten.

Dario mocht de kamer niet vaak meer uit, enkel wanneer dat ze probeerden zijn mutatie beter te begrijpen, maar tegelijkertijd leerde de jongen ook wat hij kon. Tegen de verveling had hij ook iets gevonden. Hij wist dat iemand anders zijn pijn kreeg dus vaak beet hij zichzelf, brak hij zijn vingers of beet hij hard op zijn tong. Nooit had hij er last van, maar in het gebouw was er wel altijd iemand die er last van had, en die zijn verwondingen over kreeg. Om dat tegen te gaan kreeg hij uiteindelijk een dwangbuis aan, werd hij in een isolatie kamer gestoken en mocht er enkel uit onder toezicht. Het was maar een geluk dat hij zich toch een tijd had kunnen amuseren, maar de verveling was te erg.
Op een leeftijd van 9 probeerde hij zichzelf aan te leren om te transformeren. Dario was ervan overtuigd dat hij uit de dwangbuis zou geraken als hij zou transformeren in een hond, maar dat lukten niet. Wanneer het hem eens was gelukt kwam hij alleen maar in een heel ongemakkelijke situatie terecht. Zijn drie koppen waren tegen elkaar aan gedrukt en zijn poten staken ongemakkelijk in de dwangbuis. Het was zeker geen pracht plan geweest en nadien had hij het ook niet meer gedaan. Ergens was Dario blij dat hij nooit alleen was en hij gesprekken met zichzelf kon voeren, zo had hij toch iets te doen.
Het verbaasde hem echter wanneer ze hem op een dag kwamen halen en niet naar het lab gingen of naar de besloten ruimten om te trainen. Ze gingen effectief naar buiten en namen de auto naar één of andere tempel. Het was een lange rit, en ook een heel groot stuk moesten ze wandelen voor dat ze eindelijk bij de tempel waren en naar binnen gingen. Recht naar één of andere kamer.

De kamer was reusachtig, maar er stond bijna niks in. Het was leeg met alleen in het midden van de kamer één lange gouden kist. Als kind zocht hij er niet veel achter, maar hij begreep niet wat er aan de hand was. In zijn hoofd was het ook één gekkenhuis. Er werd geroepen maar degene die de leiding had bleef kalm en beheerst. Er werd van hem verwacht dat hij de slimme was maar hij had geen idee wat hij er allemaal van moest denken. Natuurlijk kon iemand van tien jaar niet weten wat er allemaal aan de hand was. Het geheugen was nog niet ver genoeg ontwikkeld en zeker niet over zo iets.
De man die Dario naar de kamer had geleid vertelde hem hoe dat die ruimte vanaf die dag zijn huis zou zijn. Een plek waar hij zou leven, slapen, ouder worden en niet uit zou gaan. In ieder geval was het beter dan de plek waar hij voorheen verbleef. Er was meer ruimten, maar niks van bed. Dat had zijn vorige thuis wel gehad. Voor even was de man uit Dario zijn ooghoeken verdwenen met de woorden dat hij de knul even de tijd gaf om rond te kijken en te wennen aan zijn nieuwe thuis. Behoedzaam wandelde de jongen verder naar binnen, zich van geen kwaad bewust tot dat hij achter hem de poorten hoorde sluiten. Paniek nam het op dat moment over, maar al snel woede en ook de kalmte die wilde dat iedereen rustig bleef. Drie persoonlijkheden die streden voor de leiding en dat was wat de oude man had gewild. De ruzie zorgde ervoor dat de jongen transformeerde in de drie koppige hond.
Op dat moment was de Cerberus nog maar klein geweest, maar goed genoeg. Eenmaal de jongen was getransformeerd kwam de man terug. Dario wilde hem aanvallen, maar voelde dan de zwakte weer over zich heen komen. Alle zes ogen begonnen zwaar aan te voelen, en lang duurde het niet voor de hond in een diepe slaap op de grond viel. De muziekdoos werd vast gemaakt met een bepaald mechanisme zodat de muziek zou stoppen het moment dat de deur nog eens open zou gaan.

2035

Verschillende mensen jaren gingen voorbij en heel de tijd bleef de hond slapen. Hij groeide wel, en was in meters al flink gestegen tegen zijn volgende ontwaking. Buiten was het een stormachtige dag. Al weken lang was het slecht weer geweest maar dat hield grafrovers niet tegen. Goed weer of slecht weer, ze gingen door weer en wind om de Tempel te vinden, en dat deden ze ook. De groep mensen was vaak gewaarschuwd geweest door de plaatselijke bevolking, iedere keer dat ze zeiden waar ze voor kwamen. Ze mochten de Tempel niet betreden, want een echt monster zou de schat bewaken. Een monster deed de rovers echter niet terug deinzen. Ze hadden wapens zeiden ze, en waren goed voorbereid op alles wat hen te wachten kon staan.
Helemaal gepakt en gezakt vertrokken ze die avond, door de storm heen, naar de Tempel waar de grootste schat van Italië zou liggen. Wapens in de hand voor het geval dat de verhalen waar waren. Stuk voor stuk geloofde ze niet in de mythes die hen verteld werden, of dat beweerde ze toch. Wanneer ze eenmaal voor de grote deur stonden konden ze elkaars knieën zien bibberen, en daar maakten ze flauwe grappen over om de spanning te laten zakken. Zonder succes. De moedigste van al de rovers besloot de deur te openen. Traag maar zeker ging de deur open, al had hij hulp nodig van een andere rover want de deuren waren zwaar.
Terwijl dat de twee aan het duwen waren, stonden de andere vijf te wachten. Een zacht muziekje werd hoorbaar, maar ook duidelijk het geluid van gesnurk. Ze wisselde blikken uit, vroegen elkaar of het niet beter was om te vertrekken. Eén van de rovers keerde al om maar werd door de andere tegen gehouden. Ze hadden met zeven de locatie gevonden, dus met zeven zouden ze de grot betreden. De rover die weg wilde gaan vertrouwde het niet, en ze probeerden hem te overtuigen maar iedereen zweeg wanneer er een klik te horen was. Daarna niks meer. Het was muis stil. Een spelt zou je kunnen horen vallen. Je zou zeggen dat het een goed ding was, maar integendeel. De muziek die ze eerder hoorden was gestopt, maar zo ook het gesnurk. Alle zeven rovers keken tegelijk in de kamer, hun zaklampen gericht op de grote zwarte vlek in de kamer. Om specifieker te zien waren de zaklampen gericht op zes ogen die reflecteerden door het licht van de zaklampen. Het waren de ogen van het monster dat al jaren had geslapen. Verder dat er geen beweging in. De rovers stonden versteend op hun plek en wisten niet wat ze moesten doen. De zes ogen bleven strak op hun gericht.
Iemand stelde voor dat ze moesten gaan en de Tempel achter zich moesten laten, maar niet iedereen was het ermee eens. De man die eerder ook de deur opende zei dat het beest vast deed was en liep de kamer in, luid pratend. Eén stap in de kamer. Twee stappen en dan de derde stap. Het was te dicht. Luid gegrom vulde de hele Tempel wanneer het monster voor hun recht stond. Stof dwarrelde van zijn zwarte vacht, maar het deed niet de moeiten om het af te schudden. Het rok zichzelf niet eens uit. Geweren gingen toen af. Kogels vlogen in het rond, raakten het beest maar maakten het daardoor enkel kwaad. Enkele waren verstandig genoeg om al te vluchten, maar het had geen zin. De hond kwam in beweging, storten zich op de mannen en één voor één beet hij ze dood.
Het was een wonder dat één van de Rovers het tot buiten had gehaald, maar zo had hij ook het monster buiten gekregen. Een luide schreeuw vulde die nacht de omgeving, maar door het onweer en de storm zou niemand het hebben gehoord. Enkel het beest dat na jaren weer vrij was en niet van plan was om terug te keren naar de Tempel. Hij vervolgde zijn weg naar het dorpje dat maar enkele kilometers verder lag. Geen verre reis zou je denken voor een groot beest als de Cerberus, maar hij had honger. Had al jaren niet gegeten en was wel degelijk verzwakt. Iets als dat kon hem echter niet doden, maar hij gaf niet op en wilde in het dorp aankomen.

Zijn ontwaak de volgende dag was misschien niet wat je wilt navertellen. Het dorp waar hij terecht was gekomen was niet groot, alles behalve. Er leefden misschien maximum honderd mensen, maar dat wilde zeggen dat nieuws zich ook heel snel verspreiden. Zacht gepraat en gemompel was wat hem had wakker gemaakt. Met zijn rug tegen een muur van een gebouw zat hij op de grond. Iemand zat voor hem neergehurkt, maar dat wist hij op dat moment niet. Het koste hem verdomd veel moeiten om zijn ogen te openen. Zoveel dat het hem de eerste paar minuten niet lukte. De stemmen kon hij wel horen, maar het was alsof dat ze mijlen ver weg waren, terwijl ze in het echt vlak voor zijn neus stonden. Het was een koude hand van een oude vrouw die hem uiteindelijk meteen deed ontwaken. Enkele vingers werden tegen zijn nek gelegd, en dat zorgde voor een ketting reactie. Dario sprong haast recht, wilde naar achter stappen maar was in het nauw gedreven. De koude muur raakt zijn rug, en mensen stonden in een halve cirkel om hem heen. Iedereen staarde zonder wat te zeggen. Zelfs in zijn hoofd was het muis stil tot een klein meisje sprak. Ze wilde naar voor wandelen door de mensen massa maar werd door haar moeder naar achter getrokken. ‘Ben jij de Wachter van de Tempel?’ hadden haar woorden geluid voor haar moeder haar terug trok. De mensen om hem heen waren wel begonnen met spreken tegen elkaar, maar Dario had geen idee wat hij moest zeggen. Hij opende zijn mond, maar hij wist de woorden niet. ‘Zwijg, we weten niet waar hij allemaal toe instaat is,’ sprak de moeder van het meisje, maar haar toon was niet aardig te noemen.
Dario had de vrouw wel aangekeken, tot iemand anders ook begon te praten. ‘De rovers zijn nooit terug gekeerd, waarschijnlijk om dat hij ze heeft...je weet wel,’ zei iemand anders. Woorden werden uitgewisseld tussen de bewoners van het dorp, en Dario probeerde effectief uit de groep te geraken, maar er was geen doorgang. Als een rat in de val stond hij tegen de muur aan. Naakt om het nog erger te maken. Zijn ribben staken uit, en het moest een wonder zijn dat hij recht kon staan. Voor de bewoners moest het lijken als een wonder.
'Ik-,’ was het eerste wat de jonge man wist uit te brengen. Eén woord. Het simpelste en meest gebruikte woord ooit, maar iedereen zweeg meteen. Dat deed hem zijn zin staken. Wat wilde hij ook alweer zeggen. Hij had geen idee. Waar was hij ook mee bezig? Paniek ontstond. Zijn hartslag steeg en zijn ademhaling werd zichtbaar sneller. Dario schrok zelfs wanneer de oude vrouw die eerst voor hem had gezeten, haar mantel naar hem uit stak. Ze vertelde hem om die aan te doen, en hij protesteerde niet. Zelfs niet wanneer ze zijn arm vast nam, tegen iedereen riep om uit de weg te gaan en naar haar huis te gaan dat aan de rand van de stad was. Dario keek onderweg voor even naar achter, enkel om te zien dat iedereen nog steeds stond waar ze eerder hadden gestaan.

Het huisje van de vrouw was niet groot, en er lag veel rommel. De keuken was aansluitend met de eetkamer en de woonkamer, maar het was duidelijk dat de vrouw alleen leefde. Veel hadden de twee niet tegen elkaar gezegd wanneer dat ze naar het huis gingen. Wat was er ook om te zeggen? Heel veel misschien. De oude dame zei dat hij mocht gaan zitten, en gebaarde daarbij naar de oude zetel. Dario trok op dat moment enkel de mantel strakker rond zijn lichaam en ook zijn armen hield hij rond zijn lichaam. Het was bijna alsof dat hij zichzelf een knuffel aan het geven was. Zo ging hij ook op de zetel zitten. Hij was helemaal niet op zijn gemak. Heel de tijd hield hij de vrouw in het oog, maar hij probeerde ook zijn omgeving te leren kennen.
Alles was simpel, en de vrouw was gewoon een oude vrouw. Niets meer. Ze zei niet heel de tijd dingen zoals de andere. In plaats daarvan zweeg ze, zetten ze thee voor de jongen en maakten ze iets van eten klaar. Wanneer alles gereed was zetten ze het voor Dario op de salon tafel neer. ‘Eet,’ sprak ze wanneer ze gebaarde naar het eten en zichzelf ook op een zetel neer zetten. Haar ogen waren op de jongen gericht, maar stonden zacht. Er was niks mis mee, en Dario strekte zijn arm om de tas thee vast te nemen, maar ik één snelle beweging had hij zijn arm terug getrokken. ‘Niet vertrouwen,’ klonk er één stem. ‘Ja idioot, je zou net zo goed gif kunnen eten!’ klonk een volgende stem. ‘Het kan ons niet doden, dat weten jullie,’ sprak Dario. Zijn stem was hees en zacht. Even dacht hij dat de oude vrouw het misschien niet eens had verstaan, maar dat was wel het geval. Ze verzekerde hem dat het niet giftig was, maar zoals Dario zelf had gezegd, het zou hem niet kunnen doen. Ondanks de onzekerheden en waarschuwingen van de andere dronk hij de thee op, en at hij het eten op onder toezicht van de vrouw. Geen moment had ze haar bik van hem af gehaald. ‘Is het waar?’ zei ze ineens en het liet Dario stoppen met eten. Eigenlijk was hij gulzig bezig en was hij het eten naar binnen aan het proppen. Dat was tot ze de vraag had gesteld. Het eten legde hij weer op de salontafel neer, en zijn armen sloten zich al snel terug op zijn lichaam. ‘Vermoedelijk,’ besloot hij te zeggen. Hij was zelf niet zeker van alles. Hij wist niet wat er allemaal gebeurd was de afgelopen jaren, welke geruchten allemaal de ronden hadden gedaan.

Dagen gingen voorbij voor dat de jongen voor het eerst de deur eens uit durfden te gaan. In die paar dagen waren er vaak mensen komen kijken aan het raam, dus had de oude vrouw de gordijnen gesloten. Mensen kwamen ook aan de deur en klopten aan, dus na een tijd deed de vrouw ook niet meer open. Pas wanneer het was wat gestopt ging Dario naar buiten. Lang had het niet geduurd voor dat hij werd opgemerkt door de mensen van het kleine dorpje. Iedereen keek hem na, fluisterde wat tegen elkaar of wezen naar hem. Iets speciaal deed hij niet, hij was enkel wat inkopen gaan doen en verder niks. Het was maar een kwestie van tijd voor dat één kant van hem kwaad werd. Hij had al veel zitten mompelen en kwade blikken zitten gooien. De andere twee wilde hem kalmeren maar het was een tikkende tijdbom. Die dag was hij ook zijn zelfbeheersing verloren. Hij begon tegen iedereen te roepen, dat ze niet mochten kijken of praten want anders konden ze bijvoorbeeld hun eigen graf gaan graven. Dario was het zo beu geweest, al was er één kant van hem die het wilde laten zoals het was, maar dat kwam omdat hij niet van een conflict hield.
De uitbarsting had wel zijn effect. Niemand durfde hem aan te kijken of zeiden nog wat over hem. Het bracht een gevoel van trots met zich mee, en Dario voelde zich ineens veel beter. Tot de irritatie van de twee andere wilde hij ook proberen om als een God te worden beschouwd, maar die kans kreeg hij niet. Een man en een vrouw waren langs gekomen. Blijkbaar waren het twee mutanten en ze zouden hem mee willen nemen naar een eiland. Beter gezegd een school. Yeah right. Dat hadden ze jaren geleden ook tegen hem gezegd en moest je zien waar hij was beland. Dario wilde echt niet mee, protesteerde zeer hard, maar zijn liefste kant had gelukkig de leiding weten over te nemen. Hoe onzeker hij ook was. Ook die kant van Dario vertrouwde het niet, maar hij wilde niet in het dorpje blijven, dus ging hij mee naar het eiland.

Cerberus, dog of Hades - Cerberus is een massieve zwarte hond van zes meter groot. Wat het meest opvallende is aan deze zwarte hond zijn de drie hoofden aan zijn romp die allemaal afzonderlijk ook ‘leven’. Elk hoofd beschikt over scherpe tanden. Ondanks dat de Cerberus drie hoofden heeft, is dat het enige wat hij meer heeft, verder heeft hij maar vier poten, één romp en één staart. Het lichaam is met andere woorden normaal.

Transformation - Dario is instaat om te transformeren in een Cerberus. Dit is niet volledig pijnloos, maar de transformatie gebeurd snel waardoor dat het dragelijk is. Toch heeft hij hier door zijn andere mutatie geen last van, maar iemand anders heeft hier wel last van.
Slow aging - Vanaf een leeftijd van tien jaar verliep het verouderen niet meer zoals het moest. Een normaal iemand verjaard één keer in het jaar en je merkt verschil in uiterlijke kenmerken. Bij Dario zouden er echter eerst vijf jaar voorbij moeten gaan, vooraleer hij een jaar ouder zou moeten zijn. Met andere woorden wordt hij dus veel trager oud dan een normaal persoon.
Music - Dit is geen voordeel aan zijn mutatie maar een nadeel. Rustige muziek is een grote zwakte. Op ieder moment, hoe kwaad hij ook is, rustige muziek zal hem automatisch tot rust brengen. In sommige gevallen, als de omgeving ook rustig is kan het er zelfs voor zorgen dat hij in slaap kan vallen.

Curse of Hades - Cerberus is een hond die de poort van Hel zou bewaken in de verhalen en die zou werken voor Hades. Dario heeft dan ook besloten om deze mutatie naar dat figuur te vernoemen omdat het nadelige gevolgen heeft voor andere mensen. Je zou kunnen zeggen dat hij een levende voodoo doll is. Vanaf het moment dat Dario iemand aanraakt zal hij een menselijke voodoo pop worden van die persoon. Als hij zich nadien bezeert zal de laatste persoon die hij heeft aangeraakt de pijn voelen en de wonden overnemen als die er is. Het gevolg is dat Dario nooit pijn heeft en ook nooit last zal hebben van wondjes, in nog geen halve seconde zal de pijn plus de wonden al zijn verdwenen en zal iemand anders ermee rond lopen. Het is iets dat hij nooit zal kunnen tegen houden. Ziek worden, pijn hebben of gewoon een simpel sneetje, hij zal er nooit last van hebben.

Bv. Hij snijd met een mes in zijn vinger zal de wonden nooit zichtbaar zijn maar wordt wel zichtbaar op de huid van de persoon die hij het laats heeft aangeraakt. De wonden zal bij de andere uit het niks verschijnen, dezelfde pijn zal ook te voelen zijn en het zal op dezelfde plek verschijnen als bij Dario.

Het is met alles zo en je kan het tot in het extreme nemen. Hak zijn arm eraf en zijn arm zal gewoon blijven hangen, maar ergens anders zal iemand anders ineens zijn of haar arm eraf vallen. Je zou zelfs zijn hoofd eraf kunnen snijden zonder hem te doden, maar iemand anders zal in zijn plek dan wel sterven.
Door deze mutatie zal hij nooit kunnen sterven aan ziektes of verwondingen, enkel ouderdom kan hem nog doden.

Wanneer de laatste persoon die hij zou hebben aangeraakt sterft, dan wilt het zeggen dat zijn wonden gewoon helen. Zijn ziektes verdwijnen in het niets. Het is zoals helen. Zijn lichaam zal het niet toestaan dat hij zou sterven door iets anders dan ouderdom.