Anime

» General

Naam: Mycroft Houwitser
Leeftijd: 18 Jaar
Type Trainer: Trainer
Geboorteplaats: Jotho, Cherrygrove City
Interesses: Eten, Pokémon, Natuur, Cultuur, Sport

» Family

Mom - De moeder van Mycroft was vaak gewoon thuis. Ze zorgde voor het huishouden maar had wel een klein zaakje als kapster. Haar kapsalon was bevestigd aan het huis en daar kwamen dagelijks wel wat mensen langs. Ze had een goede band met Mycroft.

Dad - Mycroft zijn vader was vaak weg voor zijn werk. Dagelijks moest hij wel ergens heen waardoor de twee elkaar enkel in het weekend zagen maar de jongen begreep het. Zijn vader moest voor geld zorgen. Ondanks dat ze elkaar niet heel vaak zagen hadden ze wel een zeer goede band met elkaar.

Grandma - De grootmoeder van Mycroft werkte ook in de Daycare, enkel zorgde zij voor het eten voor de pokémon. Ze vond het een fijn werk en stond altijd klaar om mensen te helpen met al hun problemen. Vele mensen uit het dorp kwamen dan ook naar haar toe voor advies. Ze is jammer genoeg gestorven aan ouderdom.

Grandpa - Mycroft had een heel goede relatie met zijn opa. De oudere man had een eigen Daycare waar de jongen wekelijks ging helpen met de pokémon. Ook had de man een Slowking die na zijn dood naar Mycroft was gegaan. De man had altijd wel een goed leven gehad en was een echte levensgenieter. Hij was gelukkig met zijn vrouw en zijn werk en zou het voor niets anders willen ruilen. Hij is jammer genoeg gestorven aan ouderdom.

» Looks

Mycroft heeft lang zwart haar, en ook al is hij een jongen, hij is er trots op. Hij zou zichzelf namelijk niet kunnen zien met kort haar. In de winter draagt hij dit haar vaker los omdat het zo zijn nek beschermt tegen de koude. Als het zomer is zal hij het haast altijd in een staart doen omdat het anders gewoon te warm word. Zijn gele ogen zullen haast altijd vriendelijk staan, net zoals zijn gezichtsuitdrukking. Aan de mimiek van de jongen is namelijk altijd zeer goed te zien hoe dat hij zich voelt. In dat opzicht is Mycroft haast een open boek. Hij heeft voor zijn leeftijd een normale lengte maar wel wat ondergewicht, maar dat komt omdat hij gewoon niet bijkomt. Hoe veel hij ook eet, het komt er niet bij. Wat betreft kleding is de jongen ook heel makkelijk. Mycroft draagt gewoon wat hij wilt dragen. Kleren die goed zitten.

» Character

Mycroft is een vriendelijke jongen die meestal zeer behulpzaam is. Hij is enkel een grote perfectionist. Als hij iets doet moet het altijd goed zijn en haast perfect. Het is een eigenschap die hij al heel zijn leven met zich mee draagt. Toch, ondanks dat, beïnvloed hem dat niet bij pokémon gevechten. Hij weet dat je niet altijd kan winnen. Hij kan gewoon niet van zijn pokémon verwachten dat ze perfect zijn en als maar winnen. Mycroft heeft echter wel een hekel aan mensen die dat wel verwachten van hun pokémon. Mensen die echt kwaad worden als ze een gevecht eens niet winnen en dan meteen de schuld te schuiven op de pokémon. Het zijn mensen waar de jongen absoluut geen respect voor heeft. Ze mogen nog zo aardig zijn als je er tegen spreek, het veranderd niks. Hij zal geen moeiten doen om aardig tegen je te zijn, tenzij je veranderd.
Voor de rest is Mycroft zeer geduldig als het moet en is hij gewoon een vrolijk persoon. Hij geniet van elke dag wat hem een echte levensgenieter maakt. Waar hij wel problemen mee heeft is als mensen waar hij om geeft gekwetst worden. Of dood gaan. Als hij je moet zal hij zich zeer snel aan je hechten, en als er dan wat met je gebeurd kan het hard aankomen bij Mycroft. Ook als je hem bedriegt terwijl hij je in vertrouwen heeft genomen komt het hard aan. Dit maakt hem wel zeer beïnvloedbaar omdat hij voor een vriend gewoon alles over heeft en er alles voor zou doen om die vriend niet teleur te stellen.

» History

Mycroft heeft zeer veel tijd doorgebracht bij zijn grootouders. Niet dat hij geen ouders had want die had hij wel. Hij hield van hen en woonde bij hen enkel spendeerde hij bijna al zijn tijd bij zijn grootouders. De twee runde namelijk een Daycare in Jotho, wat tevens ook de geboorteplaats van Mycroft is. Het was maar een kleinschalige Daycare maar veel trainers lieten hun pokémon daar achter en de kleine jongen deed niets liever dan spelen met de pokémon daar. Van kleins af aan was hij al omsingeld met pokémon en door dagelijks Trainers te zien werd het zijn droom om er ooit zelf één te worden. Hij wou echter niet vertrekken voor hij oud genoeg was. Zelfs op een leeftijd van 11 jaar was hij nog niet aan zijn tocht begonnen. Mycroft had in de Daycare een zeer goede band gecreëerd met één bepaalde pokémon. Het was de Slowking die van zijn opa was. De jongen beschouwde de Slowking als zijn beste vriend, en hij deed niets liever dan heel de dag met hem bezig zijn. Het was ook Mycroft die de pokémon had leren spreken. Zijn opa had hem verteld dat het zeer verstandige wezens waren en veel wisten en veel konden leren. Daarom dat de jongen het op zich had genomen om de pokémon nog meer te leren. Ook al had het een hele tijd geduurd, toch had de pokémon uiteindelijk leren spreken. Hij had de menselijke taal zelfs beter onder de knie dan sommige mensen. Doordat de pokémon kon spreken werd de band tussen de twee alleen maar groter. Mycroft kon al zijn problemen tegen de Slowking zeggen en kreeg altijd steun van hem. Hij was er ook zeker van dat de pokémon niets zou doorvertellen en dat was ook precies wat hij deed.

Op een leeftijd van 17 jaar was zijn oma gestorven, en niet lang nadien stierf ook zijn opa. Nog steeds had Mycroft de droom om een Trainer te worden, maar ergens voelde hij zich verplicht om de Daycare over te nemen. Gewoon als teken van respect. Hij wist hoeveel de Daycare voor zijn opa had betekend en hij wou het niet zo maar laten verdwijnen. Voor een half jaar had hij samen met de Slowking de Daycare gerund maar niets was meer zoals het was. Veel vaste klanten kwamen niet meer terug en het gebeurde vaak dat ze zonder pokémon zaten. Het enige wat ze konden doen was wachten tot de failliet gingen. En die dag kwam ook. Er kwam bijna niemand meer en Mycroft was verplicht om de Daycare te sluiten. De jongen had het er moeilijk mee, maar hij was niet alleen. Ook de Slowking leiden hier onder. Jaren lang was hij bij de oude man geweest, en ook hij was gehecht geraakt aan de Daycare. Uiteindelijk sloot de Daycare dan ook, en het kwam als een harde klap bij de twee aan. Voor verschillende weken hadden ze in een kleine dip gezeten. Mycroft had nergens meer zin in en zat bijna alle dagen op zijn kamer. Hij zag niet in wat hij nu nog kon doen. Dat veranderde echter opslag toen dat hij samen met de Slowking een wandeling ging maken. Hij kwam tijdens de wandeling een tiener tegen die een trainer was. Ze doeg Mycroft uit voor een gevecht en hoe vaak hij ook zei dat hij geen Trainer was, het meisje wou niet weg gaan. Omdat de jongen daar met een pokémon stond was het kind er zeker van dat hij toch een trainer was had hij geen andere keus dan het gevecht aan te gaan. Ook al wist het meisje het niet, maar zij had ervoor gezorgd dat Mycroft terug besefte wat zijn droom was. Het meisje had haar Natu in gezet en het duurde niet lang voor Slowking de vliegpokémon had verslagen. De adrenaline die door Mycroft zijn lichaam had geraasd, voelde geweldig. Hij snakte naar meer. Op dat moment kwam de jongen terug tot het besef dat, dat was wat hij wilde. Hij wou trainer worden en rondreizen.
Samen met de Slowking haasten hij zich naar huis. Mycroft sprak daar zijn ouders aan over het worden van een Trainer en ze vonden het goed. Ze gaven de jongen wat geld mee zodat hij op weg kon gaan. Nog een week was hij thuis gebleven om alles klaar te maken maar uiteindelijk vertrok hij. De Slowking had besloten om mee te gaan en met twee vertrokken ze naar Kansai. Het was meteen een nieuwe Regio maar hij voelde zich er goed bij.

Het was een hele nieuwe plek met veel nieuwe soorten maar Mycroft voelde zich de gelukkigste persoon op de wereld. Eindelijk had hij zijn doel terug gevonden, en dat was niet de beste worden. Hij vond dat je dat geen doel kon noemen. Nooit kon iemand de beste trainer zijn. De kans dat iemand beter was bestond altijd, dus de beste kon je nooit worden. In plaats daarvan wou hij gewoon rondreizen met een team waar hij zich goed bij voelde. Pokémon die hij zijn vrienden kon noemen. Natuurlijk wou hij wel sterk worden, en de gyms uitdagen, maar hij wou vooral gelukkig zijn. Pokémon vangen en ontmoeten, en ook nieuwe vrienden maken. Na enkele dagen gewoon rond te hebben gewandeld om de boel te verkennen besloot hij uiteindelijk toch opzoek te gaan naar een tweede pokémon, en deze vond hij ook. Mycroft was in één of andere grot op verkenning gegaan, en daar kwam hij zijn tweede pokémon tegen; een Noibat. Lang twijfelde hij niet en meteen zetten hij Slowking in om tegen de Noibat te vechten. De jongen wist goed genoeg dat de Slowking niet de grootste fan was van vechten, vandaar dat hij zeker een pokémon nodig had die het niet erg vond. Deze had hij ook gevonden. Na een flik gevecht was de Noibat genoeg versuft en Mycroft gooide de pokébal. Het was één en al spanning toen het rode lichtje knipperde, maar een opluchting toen het stopte en de pokémon in de bal zat. Hij had eindelijk zijn tweede pokémon, en vond dat op dat moment zijn reis pas echt begonnen was.

» Pokémon

Naam; Slowking Type; , Karakter; Serieus, Rustig, Aardig, Behulpzaam, Respectvol, Betrouwbaar Aanvallen; Confusion, Water Gun, Headbutt, Tackle

Naam; Noibat Type; , Karakter; Hyper, Koppig, Onhandig, Vechtersbaasje Aanvallen; Leech Life, Gust, Bite, Wing Attack